कविता रुजत जातात...

मी माझ्यातल्या कवयित्रीला विचारलं
तू कुठून येतेस?
ती म्हणे कवितेतून,
मी कवितेला विचारलं
तू कुठून येतेस?
ती म्हणे शब्दांतून,
मी शब्दांच्या संदिग्ध मालेला विचारलं
ग बाई तू कुठून येतेस?
ती म्हणे
तुझ्यातूनंच!

मी म्हंटल खोटं
साफ धडधडीत खोटं.
मी न पाहिलेल्या काळोखाचे
व्रण माझ्यावर उमटतात
न अनुभवलेल्या लक्ख प्रकाशाने
घेरलं जातं मला
हे सारं माझं नाही
मी यांची नाही
आम्ही एकमेकांचे नाही.
मग कोणाचे? कोण आहोत?
प्रश्न अनुत्तरीत राहतात
कविता रुजत जातात...

-प्राजक्ता
#एकमुक्तती.