कथा असतात.
तुम्ही लिहा/वाचा/बघा/मांडा अथवा नका लिहू/वाचू/बघू/मांडू... तुम्ही कितीही दुर्लक्ष केलं तरी त्या सुरू राहतात शेवटापासून सुरुवातीपर्यंत.
हो.
शेवटापासून सुरुवातीपर्यंत.
काहीतरी एक घडतं/संपतं/थांबतं त्यातून पुढे चालू राहतो सगळा कारभार.
जे आहे ते कसे होते किंवा काय होईल याचा विचार म्हणजे कथा वाटते आपल्याला.
जे आहे ते तस्सेच्या तस्सेच कथा वाटणे हा साक्षात्कार वाटण्याजोगा दुर्मिळ प्रसंग...
शिवाय एक कथा अनेक पैलू घेऊन येते की एकच एक कथा हा आभास असतो आणि खरंतर अनेक जणांच्या अनेक कथा...म्हणजे एकास अनेक अशा प्रमाणात. त्याचं सुलभीकरण करत राहतो आपण. आपल्याला वाटत राहतं हे आपल्या सोयीचं असतं पण हा खरा चकवा असतो...त्यात आपणच नाही तर आपल्या अवतीभवतीच्या लोकांपासून आपल्याशी व्यक्तिशः संबंध नसणारे पण कोणत्या ना कोणत्या स्वरूपात सामाजिकाशी संबंध असणारे, सामाजिक तपासून काहीतरी मांडू/बदलू/स्थितीशील ठेऊ पाहणारे या सगळ्यांनाच हा चकवा बाधक ठरतो.
सुरुवात आपण आपल्याच कथेपासून करावी का?
माझी गोष्ट काय?
माझ्या कुटुंबाच्या नजरेतून? मैत्रपरिवाराच्या? शेजाऱ्यांच्या? तश्या जवळच्या पण खरंतर लांबच्या लोकांच्या किंवा अशा लांबच्या पण खरंतर जवळच्या लोकांच्या नजरेतून?
या अनेक झाल्या असतील तर थोडं थांबू इथे.
पुन्हा चाळू प्रत्येकाची नजर.
नजर; मला वाटणारी की त्यांना काय वाटते हे सांगणारी...किंवा नजर; खरंच जर कधी त्यांच्या तोंडून/शब्दांत त्यांना जे वाटतं ते सांगणारी...
'त्या' अनेकांचे वर्ग/घन होतील हळूहळू... परत परत.
श्वास घेऊ एक दीर्घ नि आता सगळ्यात अनोळखी व्यक्तीकडे जाऊ...स्वतःकडे.
माझ्या नजरेतली माझी गोष्ट काय?
काल आणि उद्या मध्ये फरक असेलंच म्हणा पण आज आताची तरी एकच एक भेसळमुक्त पारदर्शक गोष्ट मांडायला कधी जमेल आपल्याला?
किती वेळ जमेल आणि तेही
कोणत्या परिस्थतीत जमेल?...
ती वेळ आपल्याला सापडो,
ते स्थैर्य आपल्याला लाभो,
त्या परिस्थितीचे दीर्घकाळ लाभार्थी म्हणून काळ आपली नोंद करो...
या साक्षात्काराचे धनी आपण सर्व एकाच क्षणी होऊन तो क्षण चिरकाळ टिकून राहो...
❤️
-प्राजक्ता.
#शब्दांचेथोडेऐकेनम्हणते...
तुम्ही लिहा/वाचा/बघा/मांडा अथवा नका लिहू/वाचू/बघू/मांडू... तुम्ही कितीही दुर्लक्ष केलं तरी त्या सुरू राहतात शेवटापासून सुरुवातीपर्यंत.
हो.
शेवटापासून सुरुवातीपर्यंत.
काहीतरी एक घडतं/संपतं/थांबतं त्यातून पुढे चालू राहतो सगळा कारभार.
जे आहे ते कसे होते किंवा काय होईल याचा विचार म्हणजे कथा वाटते आपल्याला.
जे आहे ते तस्सेच्या तस्सेच कथा वाटणे हा साक्षात्कार वाटण्याजोगा दुर्मिळ प्रसंग...
शिवाय एक कथा अनेक पैलू घेऊन येते की एकच एक कथा हा आभास असतो आणि खरंतर अनेक जणांच्या अनेक कथा...म्हणजे एकास अनेक अशा प्रमाणात. त्याचं सुलभीकरण करत राहतो आपण. आपल्याला वाटत राहतं हे आपल्या सोयीचं असतं पण हा खरा चकवा असतो...त्यात आपणच नाही तर आपल्या अवतीभवतीच्या लोकांपासून आपल्याशी व्यक्तिशः संबंध नसणारे पण कोणत्या ना कोणत्या स्वरूपात सामाजिकाशी संबंध असणारे, सामाजिक तपासून काहीतरी मांडू/बदलू/स्थितीशील ठेऊ पाहणारे या सगळ्यांनाच हा चकवा बाधक ठरतो.
सुरुवात आपण आपल्याच कथेपासून करावी का?
माझी गोष्ट काय?
माझ्या कुटुंबाच्या नजरेतून? मैत्रपरिवाराच्या? शेजाऱ्यांच्या? तश्या जवळच्या पण खरंतर लांबच्या लोकांच्या किंवा अशा लांबच्या पण खरंतर जवळच्या लोकांच्या नजरेतून?
या अनेक झाल्या असतील तर थोडं थांबू इथे.
पुन्हा चाळू प्रत्येकाची नजर.
नजर; मला वाटणारी की त्यांना काय वाटते हे सांगणारी...किंवा नजर; खरंच जर कधी त्यांच्या तोंडून/शब्दांत त्यांना जे वाटतं ते सांगणारी...
'त्या' अनेकांचे वर्ग/घन होतील हळूहळू... परत परत.
श्वास घेऊ एक दीर्घ नि आता सगळ्यात अनोळखी व्यक्तीकडे जाऊ...स्वतःकडे.
माझ्या नजरेतली माझी गोष्ट काय?
काल आणि उद्या मध्ये फरक असेलंच म्हणा पण आज आताची तरी एकच एक भेसळमुक्त पारदर्शक गोष्ट मांडायला कधी जमेल आपल्याला?
किती वेळ जमेल आणि तेही
कोणत्या परिस्थतीत जमेल?...
ती वेळ आपल्याला सापडो,
ते स्थैर्य आपल्याला लाभो,
त्या परिस्थितीचे दीर्घकाळ लाभार्थी म्हणून काळ आपली नोंद करो...
या साक्षात्काराचे धनी आपण सर्व एकाच क्षणी होऊन तो क्षण चिरकाळ टिकून राहो...
❤️
-प्राजक्ता.
#शब्दांचेथोडेऐकेनम्हणते...
